De Filipijnen met Nederlandse support!
4 december 2015 - Phnom Penh, Cambodja
Luzon, Filipijnen
Momenteel zitten Bjorn en ik in de bus van Seam Reap naar Phon Phem, het bijhouden van een reislog is lastiger dan verwacht. Overdag staat er zoveel op de planning dat er 's avonds geen tijd voor is of dat we gesloopt zijn. Ik zie het als een goed teken, geen enkele dag die wij in Azië besteden is optimaal benut. Het idee was om de reislog bij te werken wanneer we in de nachtbussen zaten tussen Vietnam, Laos en Camobja. Echter zijn zowel de bussen als de wegen in slechte conditie. Het overige verkeer maakt de reis ook niet rustiger, maar hier kom ik op de terug over de log in Vietnam.
Aangekomen op het internationale vliegveld van Manila heb ik de taxi gedeeld met een Duits meisje die ook onderweg was naar dezelfde hostel; Our Melting Pot. Een hostel midden in het centrum, en die avond hebben wij het centrum ontdekt door een bezoek te brengen aan de lokale markt, eten als een local en naar een karakter bar geweest.
Mijn eerste indruk van de Filipijnen was dat je ver van de westerse beschaving was. Ik kon al een beetje wennen aan Azië door de trip door Korea en Japan, maar dit was toch van een ander niveau. Waar alles volgens regels ging in Korea en Japan werd dat hier compleet genegeerd. Overal lag afval op straat en het verkeer; een grote chaos. Het was lastig te vertellen of men 'normaliter' links of rechts rijdt. Men zig zagt overal tussendoor; motor, jeepney of vrachtwagen, het maakte niet uit. Zolang je maar genoeg toetert en je voorrang neemt kwam je door het verkeer. Het oversteken van de wegen werkte precies hetzelfde, je moet gewoon gaan lopen en ze rijden om je heen. Deed je dat niet, dan stond je een uur later precies op dezelfde plek.
Overigens heeft men hier voor het openbare vervoer geen trein of metro. Hier wordt alles gedaan met de taxi, tricycle en jeepney. Een tricycle is een brommer met een zijspan eraan. Een goedkopere alternatief voor een taxi, maar voor de grote afstanden is een taxi meer gewenst. Het comfortlevel met deze motors is gering. Een ander alternatief is de jeepney, dit zijn oude legervrachtwagens van de Amerikanen die zij hier hebben achtergelaten. De locale hebben deze opgeknapt, versierd met lichten en felle kleuren en voor een paar peso's kan je van A naar B. Wel volgen ze geen standaard route, een busschema is er niet.
De volgende dag kwam mijn compagnon aan op het vliegveld. Na een 26 urige reis kreeg hij te maken met het verkeer. Vanuit de taxi naar ons hostel kon je heel duidelijk de grens tussen rijkdom en armoede zien. Op de voorgrond krotten die dagelijks herbouwd moeten worden en op de achtergrond een skyline van wolkenkrabbers waar hijskranen bezig zijn om de brug tussen de rijk en arm te vergroten.
Het verschil gaf ook direct een gevoel op je eigen veiligheid. Je voelde je al snel onveilig en niet op je gemak. Ondanks dat de mensen je heel beleefd aanspreken met sir (wat ze in Vietnam niet deden), kreeg je een onveilig en ongemakkelijk gevoel. Het slotje is direct op mijn tas gegaan waar ik alle waardevolle spullen bewaar en mijn zakken de hele tijd leeg.
S avonds besloten we om de volgende morgen direct door te vliegen naar Palawan. Heerlijk dat last minute plannen! Manila biedt weinig culturele waarde in vergelijking met andere eilanden in de Filipijnen. Zo is er een oud Spaans fort in het oude centrum en op 30 km kan je de Taal Volcano bewandelen. Heel leuk, maar de echte waarde liggen niet in Luzon ( het eiland van Manila). Komende vier weken een compagnon die ik Bjorn mag noemen, een avontuur door vier landen staat op het punt te beginnen.
Palawan, Filipijnen
Een vroege vlucht met de budgettopper voor elke backpacker Airasia van Manila naar Puerto Princesa. Geen beenruimte, alles te klein, en rook kwam boven het bagageruim uit. Het was airco, de hele vlucht was het wel lekker koel, dat scheelt weer. Het weer hier is om verdraagbaar, in Nederland komt het kwik niet boven de 10 graden terwijl het hier minimaal 30 graden is. Aangekomen op Puerto Princesa verwelkomt de zon ons met nog meer hitte. Een Oostenrijkse in de hostel in Manila raadde ons aan om naar El Nido te gaan. Het is beter dan Puerto Princes en je kan eventueel vanuit daar naar Coron en Boroncay met de boot.
De enige nadeel was de rit ernaartoe. Het begon toen we een busje hadden geregeld. We betaalde 500 peso's (€10) en moesten opschieten want dan kon het busje vertrekken. Aangekomen bij het busje hebben we nog ruim anderhalf uur gewacht voordat we daadwerkelijk vertrokken. We ontmoette daar twee Poolse gezinnen en die lieten ons hun avontuur met de walvishaaien zien. Dit stond al op ons lijstje en nu wisten we waar we heen moesten gaan. In Oslob kan je met de haaien duiken en snorkelen. Het kan ook in Donsol, maar dit ligt minder centraal in de Filipijnen en het reizen van eiland naar eiland kost minimaal een dag.
De rit naar El Nido was misselijkmakend. De chauffeur reed nog erger dan in het verkeer in Manila, er was geen moment waar we de toeter niet hebben gehoord en de route naar EL Nido bestond uit alleen maar bochten. Maar bovenalles was de hele rit wonderbaarlijk, het landschap waar we doorheen reden was ongelofelijk mooi. Het is lastig om te beschrijven via woorden hoe prachtig de omgeving is. We reden continue door een jungle waar alles over elkaar heen groeit. Alles was kleurrijk en het landschap veranderde continue. Van een jungle naar bergen, van het platteland met palmboomboerderijen naar hagelwitte stranden met helder blauw water. Het kon komen door het rijden naar El Nido of het prachtige landschap, maar dit was zeker mijn tweede culture shock. Alles wat je zit is onwerkelijk. Alles is de moeite waard om een foto van te nemen. Om een poging tot een beetje definitie te komen wat wij als onwerkelijk beschouwen: de waarde die de omgeving heeft dat men beschouwt als hetgeen dat de toegevoegde waarde heeft om vereeuwigt te worden. Helaas heeft mijn gopro of camera geen 360 graden lens heb ik daar ook te weinig geheugen voor mee.
Eenmaal aangekomen in El Nido was het al donker en namen we een tricycle naar het centrum. Daar hebben we gezocht naar iets aan het strand en die hebben we gevonden. Een cottage dat direct aan het strand lag. Ik hoorde de zee, ik voelde het zand, maar ik zag niks, totale duisternis. Morgen kon ik zien wat wij geboekt hadden, maar eerst een fles Filipijnse fles rum gehaald en bijkomen van de reis en genieten van de zee.
Momenteel zitten Bjorn en ik in de bus van Seam Reap naar Phon Phem, het bijhouden van een reislog is lastiger dan verwacht. Overdag staat er zoveel op de planning dat er 's avonds geen tijd voor is of dat we gesloopt zijn. Ik zie het als een goed teken, geen enkele dag die wij in Azië besteden is optimaal benut. Het idee was om de reislog bij te werken wanneer we in de nachtbussen zaten tussen Vietnam, Laos en Camobja. Echter zijn zowel de bussen als de wegen in slechte conditie. Het overige verkeer maakt de reis ook niet rustiger, maar hier kom ik op de terug over de log in Vietnam.
Aangekomen op het internationale vliegveld van Manila heb ik de taxi gedeeld met een Duits meisje die ook onderweg was naar dezelfde hostel; Our Melting Pot. Een hostel midden in het centrum, en die avond hebben wij het centrum ontdekt door een bezoek te brengen aan de lokale markt, eten als een local en naar een karakter bar geweest.
Mijn eerste indruk van de Filipijnen was dat je ver van de westerse beschaving was. Ik kon al een beetje wennen aan Azië door de trip door Korea en Japan, maar dit was toch van een ander niveau. Waar alles volgens regels ging in Korea en Japan werd dat hier compleet genegeerd. Overal lag afval op straat en het verkeer; een grote chaos. Het was lastig te vertellen of men 'normaliter' links of rechts rijdt. Men zig zagt overal tussendoor; motor, jeepney of vrachtwagen, het maakte niet uit. Zolang je maar genoeg toetert en je voorrang neemt kwam je door het verkeer. Het oversteken van de wegen werkte precies hetzelfde, je moet gewoon gaan lopen en ze rijden om je heen. Deed je dat niet, dan stond je een uur later precies op dezelfde plek.
Overigens heeft men hier voor het openbare vervoer geen trein of metro. Hier wordt alles gedaan met de taxi, tricycle en jeepney. Een tricycle is een brommer met een zijspan eraan. Een goedkopere alternatief voor een taxi, maar voor de grote afstanden is een taxi meer gewenst. Het comfortlevel met deze motors is gering. Een ander alternatief is de jeepney, dit zijn oude legervrachtwagens van de Amerikanen die zij hier hebben achtergelaten. De locale hebben deze opgeknapt, versierd met lichten en felle kleuren en voor een paar peso's kan je van A naar B. Wel volgen ze geen standaard route, een busschema is er niet.
De volgende dag kwam mijn compagnon aan op het vliegveld. Na een 26 urige reis kreeg hij te maken met het verkeer. Vanuit de taxi naar ons hostel kon je heel duidelijk de grens tussen rijkdom en armoede zien. Op de voorgrond krotten die dagelijks herbouwd moeten worden en op de achtergrond een skyline van wolkenkrabbers waar hijskranen bezig zijn om de brug tussen de rijk en arm te vergroten.
Het verschil gaf ook direct een gevoel op je eigen veiligheid. Je voelde je al snel onveilig en niet op je gemak. Ondanks dat de mensen je heel beleefd aanspreken met sir (wat ze in Vietnam niet deden), kreeg je een onveilig en ongemakkelijk gevoel. Het slotje is direct op mijn tas gegaan waar ik alle waardevolle spullen bewaar en mijn zakken de hele tijd leeg.
S avonds besloten we om de volgende morgen direct door te vliegen naar Palawan. Heerlijk dat last minute plannen! Manila biedt weinig culturele waarde in vergelijking met andere eilanden in de Filipijnen. Zo is er een oud Spaans fort in het oude centrum en op 30 km kan je de Taal Volcano bewandelen. Heel leuk, maar de echte waarde liggen niet in Luzon ( het eiland van Manila). Komende vier weken een compagnon die ik Bjorn mag noemen, een avontuur door vier landen staat op het punt te beginnen.
Palawan, Filipijnen
Een vroege vlucht met de budgettopper voor elke backpacker Airasia van Manila naar Puerto Princesa. Geen beenruimte, alles te klein, en rook kwam boven het bagageruim uit. Het was airco, de hele vlucht was het wel lekker koel, dat scheelt weer. Het weer hier is om verdraagbaar, in Nederland komt het kwik niet boven de 10 graden terwijl het hier minimaal 30 graden is. Aangekomen op Puerto Princesa verwelkomt de zon ons met nog meer hitte. Een Oostenrijkse in de hostel in Manila raadde ons aan om naar El Nido te gaan. Het is beter dan Puerto Princes en je kan eventueel vanuit daar naar Coron en Boroncay met de boot.
De enige nadeel was de rit ernaartoe. Het begon toen we een busje hadden geregeld. We betaalde 500 peso's (€10) en moesten opschieten want dan kon het busje vertrekken. Aangekomen bij het busje hebben we nog ruim anderhalf uur gewacht voordat we daadwerkelijk vertrokken. We ontmoette daar twee Poolse gezinnen en die lieten ons hun avontuur met de walvishaaien zien. Dit stond al op ons lijstje en nu wisten we waar we heen moesten gaan. In Oslob kan je met de haaien duiken en snorkelen. Het kan ook in Donsol, maar dit ligt minder centraal in de Filipijnen en het reizen van eiland naar eiland kost minimaal een dag.
De rit naar El Nido was misselijkmakend. De chauffeur reed nog erger dan in het verkeer in Manila, er was geen moment waar we de toeter niet hebben gehoord en de route naar EL Nido bestond uit alleen maar bochten. Maar bovenalles was de hele rit wonderbaarlijk, het landschap waar we doorheen reden was ongelofelijk mooi. Het is lastig om te beschrijven via woorden hoe prachtig de omgeving is. We reden continue door een jungle waar alles over elkaar heen groeit. Alles was kleurrijk en het landschap veranderde continue. Van een jungle naar bergen, van het platteland met palmboomboerderijen naar hagelwitte stranden met helder blauw water. Het kon komen door het rijden naar El Nido of het prachtige landschap, maar dit was zeker mijn tweede culture shock. Alles wat je zit is onwerkelijk. Alles is de moeite waard om een foto van te nemen. Om een poging tot een beetje definitie te komen wat wij als onwerkelijk beschouwen: de waarde die de omgeving heeft dat men beschouwt als hetgeen dat de toegevoegde waarde heeft om vereeuwigt te worden. Helaas heeft mijn gopro of camera geen 360 graden lens heb ik daar ook te weinig geheugen voor mee.
Eenmaal aangekomen in El Nido was het al donker en namen we een tricycle naar het centrum. Daar hebben we gezocht naar iets aan het strand en die hebben we gevonden. Een cottage dat direct aan het strand lag. Ik hoorde de zee, ik voelde het zand, maar ik zag niks, totale duisternis. Morgen kon ik zien wat wij geboekt hadden, maar eerst een fles Filipijnse fles rum gehaald en bijkomen van de reis en genieten van de zee.
